Herstellen doe je zelf Hartzaken Familie en naastbetrokkenen Burgers met ervaringskennis Leven en de maatschappij Steun bij herstel Begrippenlijst Sitemap Links Contact Jop Marlieke de Jonge Vertellen werkt Uitspraken Geboden Home Gedichten, interviews, muziek Gedichten van Marcel Rap van Lio Jenny van Silfhout Interview met Marijn Rap van Stephan: mijn beslissingsrecht! Daniël Johnston Derk Simon up Gedicht voor mijn moeder Ik heb een gedicht geschreven voor jou ik heb niet gerijmd want dan beperk je je zelf in woorden dit zou ik ff toelichten op beest rijmt leest, vreest, sjeest enz maar ja dat is maar beperkt ik denk dan ook als je wel rijmt dat de vrijheid van poëzie verloren gaat en dat het de schoonheid van poëzie niet ten goede komt beste psychoot gedachten zullen niet eeuwig duren. een geprezen held zijn is voor jou in tijden van onrust misschien wel voorhanden maar ook dit zou een illusie zijn ook al zegt je gevoel van niet dagen duren eeuwen en weken secondes in een gesloten afdeling speelt verveling een grote rol de mensheid heeft niet de waarheid in handen want de mogelijkheden in de wereld zijn eindeloos waarom zou je het dan van een oogpunt bekijken ieder mens heeft zijn eigen realiteit misschien is ieder mens wel psychotisch de vraag is dan waarom zit jij daar want jij bent normaal de rest van de mensen hoort daar te zitten en niet jij gedachten die dwalen af snakkend naar meer waarheid maar tevergeefs, de waarheid is dan ook niet te achterhalen iedereen is een verdachte in dit complot misschien is liefde een oplossing, is liefde wel bestand tegen dit geweld het geweld dat als een tsunami op je af komt en uitmondt in waanideeën is je vertrouwen sterk genoeg om verder te gaan het vertrouwen dat slechts een illusie is of is dit het enige op de wereld die een waarheid bevat misschien kom je daar achter. © marcel up Gedicht voor mijn opa Het gedicht niet meer dan een ode aan een gedenkwaardig man Iemand die met zijn levensvreugde menig mens deed inspireren Voor mij een herinnering die nooit meer weg gaat Hetgeen wat hij achterliet was een geschenk Een geschenk bestaande uit waardevolle momenten Momenten die ik eeuwig zal koesteren Solidariteit, respect, en ontzag Stonden centraal in zijn levensvisie Een groot man een groot verlies Het verlies geeft hierbij een onbehagelijk gevoel En het sluiert hier mee al mijn andere emoties Woorden schieten echter te kort bij deze tragische gebeurtenis Het gedicht niet meer dan een pleister op de wond Gedicht voor Opa: Sterk en voldaan In het heden levend Sympathiek altijd en overal Optimistisch op regenachtige dagen Routinier toch gewoontjes Geestig op de juiste momenten Zeker volhardend Duidelijk genietend Groter dan zijn lengte Theatrale levenshouding Adequaat blijven handelen De langste adem hebben Dat is mijn opa © Marcel up Een rap van Lio voor moeder Marga ik schrijf het uit me hart, ik ben jouw bloed vanaf de start maar toen kwam er veel ruzie, want ik was opeens verward mamma ik meen het niet altijd, want achteraf heb ik spijt jij bent bij de tijd, sorry voor die haat en nijd alleen sorry haalt het niet, ik moet het bewijzen net als deeg moet ik rijzen, ik zal bij je blijven ik hou veel van je, ik zeg het krachtig we geloven allebei in Al Machtige ik heb je veel aangedaan, kom ik in het paradijs? je hebt respect, je zegt niet, wie maakt jou dat wijs.. kon ik je pijn maar wegnemen door deze tekst te schrijven ik zal het echt menen als ik voor je ga rhymen elke dag wordt mijn me maag door jou gevuld het leven zonder jou zou zijn als een paarse bult ik kan het niet vergeten al die dingen die we samen deden ik wil je geen pijn doen mamma ik hou van jou, kon ik je pijn maar weghalen en je zorgen over je jongen altijd zal ik bij je zijn in het paradijs nu zijn tijden anders, veel dingen zijn veranderd ik ontwricht de huiselijke sfeer, geen vakantiestranden ik brak regels, zelfs in de regen ging ik stelen jij huilde, maar shit, het kon me nix schelen het klinkt hard, de waarheid van vroeger gelukkig steel ik niet meer want ik denk aan mijn broeders die voor me bidden, zelfs in de nacht, vrijwillig zinnig, niet overbodig als iemand al gaat bidden alle kleine beetjes helpen en dit doet je pijn door het feit dat ik altijd hetzelfde zal zijn ik rook wiet, geen drank want dan wordt het stank voor dank achteraf nu heb ik spijt, ik toon berouw wat me verblijd want ik heb het kunnen uiten, ik heb me voorbereid op de moeilijke dagen, gedachtes gaan vervagen omdat ik lijd aan schizofrenie alle dagen ga het Allah vragen want hem moet je vrezen en niet mij, ik zal je nooit wat doen, heb ik gelezen in het Heilige Boek verschijnende doek van rust een kogel voor je vangen is bij mij als een must je kan me lachend maken en me hart troosten dus gezellig met oud en nieuw op de klok proosten men zegt als je drinkt zal je de waarheid oogsten zeker geen naarheid, je omhelzen dat bespaart tijd dat 1000 keer zeggen dat ik van je hou in de cel weet je nog? ik wil je geen pijn doen mamma ik hou van jou kon ik je pijn maar weghalen en je zorgen over je jongen altijd zal ik bij je zijn in het paradijs. up Vechten tegen jezelf Gevangen in mezelf door Jenny van Silfhout. Harry Verrijt, Eindhovensdagblad (2007) Achttien jaar was Jenny van Silfhout toen ze voor het eerst een poging tot zelfdoding deed, door een overdosis pillen in te nemen. Ze zou dat nadien nog drie keer herhalen, maar niet één poging slaagde. Vijf jaar later, publiceert de 23-jarige Eindhovense een bundel met vijftig gedichten over haar leven in psychiatrische inrichtingen, waar ze meermaals voor een halfjaar of langer werd opgenomen. Eerst De Grote Beek, toen de PAAZ-afdeling van het Máxima Medisch Centrum in Eindhoven en ten slotte driekwart jaar De Kreek in Dordrecht. Jenny van Silfhout: "Natuurlijk is het leven in een inrichting niet prettig. Het is overal hetzelfde liedje: lange gangen, deuren die gesloten blijven. Je kunt nergens naartoe. Het vertrouwen is dan ver te zoeken." Ze vond een uitlaatklep in het schrijven van gedichten, zoals ‘Opsluiten’: Dat willen ze gaan doen, mij opsluiten voor iets wat ik nog niet gedaan heb. Ik word gestraft voor wat ik denk, voor wat ik voel. Ik ben verraden, in de val gelokt én erin getrapt. "Zo voelde dat toen ik voor het eerst uit huis werd geplaatst en opgesloten”, zegt Van Silfhout. "In Dordrecht kreeg ik wel een goede band met de psychiater. Dan gloort er weer hoop aan de horizon.” Ik hoop dat andere mensen die in dezelfde situatie hebben verkeerd iets herkennen in de gedichten die in ‘Gevangen in mezelf’ staan”, zegt Van Silfhout. Want ik ben ondanks alles een normale meid. Ik had ook een normaal leven, dacht ik. Ik woonde met mijn ouders, twee broers en mijn zus in de Achtse Barrier. Een gewoon gezin. Alleen op de basisschool werd ik gepest. Waarom, dat weet ik nog steeds niet. Op de middelbare school ging het bergafwaarts met haar. Ze haalde nog wel haar vwo-diploma, maar zat niet lekker in haar vel. Waar ik ook naartoe ging, ik had steeds het idee dat ik achtervolgd werd of dat ik door camera’s in de gaten werd gehouden. Bij het winkelen zag ik altijd kleine knopjes die me in de gaten hielden. Gek werd ik daarvan. Maar ik wist niet wat me mankeerde. Uit onderzoeken bleek na enige tijd dat ze aan paranoïde schizofrenie leed. Dan zie je zulke dingen, maar je gaat je ook afvragen wat het nut van het leven is. Want iedere dag is weer hetzelfde. Je staat ’s morgens op, gaat ’s avonds naar bed en tussendoor doe je de dagelijkse dingen. En dat 365 dagen lang. Mijn hemel dacht ik dan, leef ik hiervoor? Want je weet: als je leeft, dan ga je ten slotte ook dood. Daarom hoefde het voor mij allemaal niet meer. Nu zegt Van Silfhout weer zielsgelukkig te zijn, in haar huisje in Eindhoven. Daar leeft ze met haar poezen Tammy en Luna en speelt ze weer piano. En heeft ze ook weer blokfluitles. up Interview met Marijn Diagnose bevrijding of stigma up Rap van Stephan Ik ben gek in mijn hoofd word met pillen en nog meer pillen verdoofd ze hopen zo de kloof naar de maatschappij te dichten dat ik geen gekke dingen zal uitrichten ze willen mij een "normaal" leven verplichten maar ik zie mezelf nog geen pistolen richten ze noemen mij ziek mensen geven geen fack en we blijken niet te bestaan in de politiek ik zie mezelf als iemand met een ander denkbeeld dan de mensen om me heen maar ja, zij zijn met meer de waarheid bestaat niet denk ik keer op keer maar de meeste stemmen gelden lijkt ook hier het geval en ben je een apart geval die niet past in het denkbeeld van de "meeste mensen" kan je leven op jouw manier alleen maar wensen nee ze sluiten je op want je bent gestoord in je kop flikker maar op ze doen je kamer op slot nee DAT schiet op laat me toch MIJN leven lijden Ik beloof ze breken aan die tijden waarin we die patienten gaan bevrijden die dagelijks onder dit "regime" lijden eenzaam weg zitten te kwijnen omdat ze niet "juist" met de maatschappij meedeinen ze niet in het perfecte plaatje passen ik wil dat net als bij mensen van andere rassen in de toekomst door de politiek ook wordt geaccepteerd als je in een andere state of mind verkeerd Misschien wordt het tijd voor een nieuwe verlichting voor de hele maatschappij buigen in nieuwe richting zodat mensen weer zelf na gaan denken vroeger waren het de priesters en pastoren tegenwoordig zijn het tv presentatoren en politieke woorden die een gaatje in je brein boren en je aansporen hun woorden na te leven .mij proberen te kneden totdat ik word zoals zij menen dat ik had moeten zijn. Begrijpelijk doet het pijn dat niet iedereen evenals de wereld is zoals jij denkt dat het had moeten zijn dat maakt je nog geen god Geeft je nog geen recht te beslissen over mijn lot Dus oordeel focking niet over psychoten tot je meer informatie over hen verwerft Of je nu alleen in je hoofd zit of met elf De enige met het beschikkingsrecht over je leven blijf JIJ zelf! Stephan up Daniël Johnston Het best bewaarde geheim van de American music scene Singer/songwriter Daniel Johnston wordt vaak in één adem genoemd met geniale maar getroebleerde geesten als Syd Barrett, Brian Wilson en Roky Erickson: ook Johnstons leven is één grote strijd met een chronische, psychische ziekte. In tijden dat zijn leven werd geregeerd door waandenkbeelden, bracht hij vaak zijn eigen leven én dat van anderen in gevaar. Ondanks zijn ziekte heeft Johnston zich toch kunnen vestigen als één van de meest getalenteerde singer/songwriters van de afgelopen 20 jaar. Met name de alternative/underground rock scene (Sonic Youth, Yo La Tengo, Butthole Surfers, Half Japanese, Nirvana …) omarmden hem als het best bewaarde geheim van de American music scene. Tot aan de jaren 90 bestond het oeuvre van Johnston voornamelijk uit amateuristisch opgenomen cassettes, waarop zijn kinderlijke stem en het slordige, onbeholpen gitaar- en pianospel zijn songwriters talent bijna naar de achtergrond duwden. Hij zong voornamelijk over verloren liefdes, het onvermogen tot communiceren, zijn liefde voor de Beatles en de stripheld Captain America. Zijn liedjes stralen een soort kinderlijke, bijna pijnlijke naïviteit uit. Door zijn muziek, maar ook door zijn spraakmakende gedrag, werd hij thuis in Austin, Texas een locale held. Pas toen MTV in 1985 de ‘music scene’ van Austin kwam filmen, brak hij door als nationale cultfiguur. Zijn cassettebandjes doken ineens op in hippe platenzaken van Boston tot LA en iedereen die zichzelf als cool beschouwde, had het over hem. Er was echter ook een keerzijde aan dit succes: zijn ziekte werd commercieel gezien net zo sterk uitgebuit als zijn muzikaliteit. Johnstons gedrag hielp daar niet aan mee: aan het eind van de jaren 80 moest hij weer twee keer in een inrichting worden opgenomen. Het onafhankelijke label Homestead was inmiddels begonnen met het uitbrengen van Johnstons oeuvre op vinyl zodat meer en meer mensen zijn meesterschap konden ontdekken. Spoedig daarna trad hij niet alleen solo op, maar ook met geestverwanten als Jad Far (Half Japanese) en Butthole Surfer Paul Leary, tot dusver de beste producer en medemuzikant die Johnston heeft gehad. Aan het eind van de jaren 90 en in het nieuwe millennium nam hij, volgens sommigen, zijn beste werk op: aanstekelijke pop met helder klinkende gitaren en primitieve keyboardpartijen koppelde hij aan een naïeve kijk op de wereld. De tribute dubbel-cd The Late Great Daniel Johnston: Discovered, Covered, met niet alleen zijn oorspronkelijke uitvoeringen, maar ook Johnston-covers door o.a. Beck, Tom Waits en Eels, behoort tot de hoogtepunten uit zijn carrière. Op 11 september 2019 overleed Daniël Johnston op 58 jarige leeftijd aan een hartaanval. website van Daniël Johnston youtube: the devil and Daniël Johnston" youtube: Devils Town" youtube: Walking the cow" up Engelbewaarder van onze kanjers Engelbewaarder De man met de pet op up "Derk is de afgelopen jaren in zijn psychoses ook al 'duizend doden gestorven'. Meestal in mijn armen." (Moeder Marja) Lieve Marja Ik had niet gedacht dat het zo'n impact op me zou hebben. Vooral jouw woorden dat hij zo heeft gevochten. Hij wilde niet dood. Nog niet! Ik kan niet anders dan me in Derk te verplaatsen en dan aan Jop te denken. Jop vecht tijdens zijn psychoses ook tegen de dood. Hij is al verschillende keren dood geweest, zegt hij zelf. Maar hij komt steeds weer terug, in een andere dimensie. Zoals ik al eerder ergens schreef heeft Jop zijn treinabonnement en de hotelbonregeling speciaal voor mensen die het moeilijk hebben en waar hij voor moet zorgen. "Zoals mensen die dood zijn geweest en weer moeten leren leven", zegt hij. Ik moet nu zo denken aan deze woorden van Jop. Ik hoop dat Jop Derk onder zijn hoede gaat nemen als hij, volgens Jop, in die andere dimensie weer opnieuw leert te leven. En dat Derk snel gebruik kan gaan maken van Jop's kortingskaart en hotelbonregeling. Ik kan me voorstellen dat jullie nu denken dat ik gek ben geworden, maar ik vind het zo'n mooie gedachte. Nog mooier is dat Derk daar boven in de hemel een beetje gaat waken over onze zonen en dochters en dat hij de engelbewaarder wordt van jongens als Jop. Alleen mannen als Derk kunnen engelbewaarder worden van onze kinderen want daar moet je héél sterk voor zijn. En dat is Derk. up De man met de pet op De man met de pet op, Zijn tatoeages, zijn blikje bier We zien hem nog eenmaal Stil ligt hij daar Haar oogappel,haar kind Mijn vriendin, zijn moeder Ik zie haar als moeder Als vrouw en als meisje In totaal verdriet om dit verlies Woonbegeleiders, werkbegeleiders, Collega schietsomannen, Familie, de dierbaren Zij voeren allemaal het woord Het woord van dankbaarheid, verdriet, Onmacht, verlies en bewondering voor Wie hij was. Temidden van bloemen en hardcore Viert hij zijn laatste feest. Om me heen zie ik hen staan De moeders van… Hun geluidloze, geoefende tranen Stromen beheerst over hun gezichten. We wisselen blikken uit Woorden zijn er niet voor De dood overstijgt de zorg De leegte van verlies kijken We aan, ieder voor zich en samen. Dan spreekt tot slot de zwager Die hem zo vaak redde uit valkuilen waar schietsomannen zo gemakkelijk invallen. Zijn pleidooi is vurig, Openhartig en oprecht Vol erkenning en dat leidt Tot een applaus voor Het leven dat voorbij gaat Maar intens geleefd is. Marja Westerman up Simon ik ga mezelf ik ga mezelf aan jou niet aanpassen ik heb al moeite genoeg mezelf aan te passen ik heb al zoveel gedachten fantasierijke maar ook bewuste ik leg mijn brein even te rusten en waarschijnlijk w e l t e r u s t e n Simon overleed na een noodlottige val in het huis van een vriend op 22 april 2007. Hij was 31 jaar Zijn moeder heeft zijn gedichten en tekeningen geselecteerd en de Stadsdrukkerij Amsterdam heeft er belangeloos een prachtig boekje van gemaakt. Ter ere van een kanjer van een jongeman met veel talent maar ook met handicaps waar zijn moeder over zegt in de inleiding van het boekje Simon: (...) Er is nooit een duidelijke diagnose gesteld ten aanzien van zijn depressies, zijn angsten, zijn hallucinaties en zijn alcoholverslaving. Ook is er nooit een consistent behandelplan gemaakt, noch was er continuïteit in behandelaars (...) Het boekje is te koop bij Tobi Vroegh. up