Initiatieven die deugen

Hartzaken Familie en naastbetrokkenen Burgers met ervaringskennis Leven en de maatschappij Steun bij herstel Begrippenlijst Sitemap Links Contact

Goed wonen Werken en dagbesteding Leven en passies Goede initiatieven Witte en gouden raven


home
Home


Goede initiatieven

Ontelbaar zijn de goede initiatieven die gestart worden en het begin zijn van een beweging of een missie die door anderen wordt overgenomen en uitgedragen.
Grote bewegingen waar mensen zich bij aansluiten en zich voor inzetten. Goede initiatieven liggen vaak ten grondslag aan organisaties die ooit heel klein zijn begonnen en nu zijn uitgegroeid tot grote logge organisaties waar de werkers die ooit vanuit een ideaal zijn begonnen zich niet meer in herkennen. Toch blijft die ene persoon, dat ene initiatief het verschil maken. Ook binnen grote bureaucratische instellingen kun je het verschil maken.
Ooit hebben moeders een aantal van die zilveren en gouden raven in het zonnetje gezet. Dat was 10 jaar geleden. Ze zullen er anno 2018 ook zijn die mensen die het verschil maken of hebben gemaakt al is het maar voor 1 persoon of voor een klein groepje. Kleine eenmansacties die voor de grote wereld verborgen blijven.

Rocktherapy tour
Open Podium
Verwenzorg door Joke Zwanikken-Leenders
Vitamine V van Verwenzorg
Rogi Wieg over de kracht van persoonlijke expressie die wordt gezien en beloond: Veruitwendiging
KWIK (Kijk Wat Ik Kan) in Paradiso

up



Rocktherapie

In 2003 trok de band de Electric Space Cowboys langs psychiatrische klinieken in Nederland. The Electric Space Cowboys, bestaande uit de professionele muzikanten (zie bandleden) Ian Rijksen (zang en drums) Theo Wijdeven (bas) Jules Tielens (gitaar), in het dagelijks leven psychiater. Zij spelen pop/ rockmuziek uit de 70er jaren (‘classic rock’) en enkele eigen nummers.
In 2004 zijn ze gestart met het onderdeel ‘Idols’. Hierin kunnen patiënten en/of medewerkers een tevoren zelf ingestudeerde song ten gehore brengen. Een soort moderne variant van de bonte avond.
Een zeer succesvol onderdeel van de avond!

De doelen van de rocktherapietour zijn meervoudig
  • Patiënten verleiden om actief te worden; uit te dagen te laten zien wat ze kunnen.
  • Te laten zien dat ze meer zijn dan een ziektebeeld en te enthousiasmeren om uit hun passiviteit te komen.
  • Een leuke, professionele vermaakavond voor medewerkers en patiënten. Beiden hebben dit meer dan verdiend.
  • Patiënten, verpleegkundigen en artsen dichter bij elkaar brengen. We hebben de overtuiging dat het verkleinen van de afstand tussen patiënten en hulpverleners goed is voor de psychiatrische begeleiding en behandeling.
  • Uitgaan van de gezonde kanten van de patient en hun creatieve vermogens en passies aanspreken als een essentieel deel van behandeling.

Van 2003 tot nu hebben de ESC ruim 100 maal opgetreden in diverse Psychiatrische instellingen in Nederland. De reacties waren boven verwachting.
Weken tevoren waren patiënten en verpleegkundigen vaak bezig er een succes van te maken. Bijzonder was om te zien hoe zelfs, als zeer psychotisch bekend staande mensen, plots hele gedichten konden voordragen, kunstwerken konden maken of gewoon veel plezier konden maken.
Er was plots erg veel gezond gedrag te zien!

www.electricspacecowboys.nl

up

Open podium

Ik had het voorrecht, als moeder, om er bij te zijn, de eerste keer. Niet bij het optreden van de band maar bij het Open Podium.
Jop had verteld dat hij ook iets deed: trommelen.
Geen idee wat ik kon verwachten. Ik had niet de indruk gekregen dat het activiteitenprogramma op het SPDC COW erg swingend was. Veel uitval door ziekte en vakanties. Wat kleuren en draadjes buigen. Laat ik niet denigrerend doen want ik heb hier ook een aantal kunstwerken in huis hangen die daar zijn geproduceerd. Als vaste bezoeker, kende ik de meeste patiënten. Ik had me een jaar lang verbaasd over de grote anonimiteit. Je zag er patiënten, in zich zelf gekeerd, anoniem.
Werd dat even anders op dat open podium!
Jop moest met zijn trommelgroep als eerste op. Mijn zoon sloeg het basisthema, standvastig, geconcentreerd, de maat houdend. Hierop vielen de andere trommelaars in, al improviserend en steeds een houvast hebbend aan het basisthema. Wat was ik trots.
Op een muur in de huiskamer hing een enorme en prachtige grafity, gemaakt door Erwin en Ramsus. Een kunstwerk. De mannen werden geïnterviewd. Liesbeth deed een play back nummer.
Annemiek zong "vlinder" van Boudewijn de Groot. Er werd gerapt, video opnames gemaakt, eigen gedichten voorgedragen, de blues werd gespeeld en een top pianist wilde dit keer geen piano spelen maar droeg voor uit eigen werk. Teksten vol vuur en emotie. Waow, daar stonden geen patiënten meer. Daar op dat podium, stonden mensen, artiesten, talenten. De anonimiteit was in een keer weg.
En de Electric Space Cowboys hadden nog niet eens gespeeld.
Ik was trots dat ik erbij mocht zijn en deze talenten mocht meemaken.
Het is niet alleen goed voor de eigenwaarde van de mensen die daar in crisis zijn opgenomen.
Het is goed voor de hulpverleners, die zien dat ze te maken hebben met talentvolle unieke personen, die extra kwetsbaar zijn en een heleboel persoonlijke en liefdevolle aandacht verdienen.
Dit is een voorbeeld van een empowerende bezigheid die vanaf nu, door Jules Tielens en zijn band is ingezet en wordt voortgezet. De ervaringen van deze bijeenkomst en het meemaken van twee optredens van de band ESC o.a. in Castricum, ligt ten grondslag aan het het particulier initiatief van muziekcentrum Eiwerk (2008 - heden)

Muziekcentrum Eiwerk
Videokanaal Eggstream

up



Verwenzorg

Ereprijs voor Joke Zwanikken-Leenders
Vitamine V van Verwenzorg

Verwenzorg, gewoon doen!
- Rob Bruntink en Joke Zwanikken-Leender

Het is goed kersen eten met Joke Zwanikken-Leenders. Kersen, het logo van 'Verwenzorg'.
In de zestiger jaren nam de jonge verpleegkundige Joke Leenders fietstassen vol kersen mee van haar ouderlijke boerderij in Brabant en deelde die lekkernij uit aan haar patiënten in het psychiatrisch ziekenhuis Voorburg bij Den Bosch. Haar bazin berispte haar: de patiënten hadden wel in de kersen kunnen stikken. Joke pikte dat niet en wenste dat haar bazin toe! Je moet maar lef hebben! Dit initiatief en haar onverzettelijkheid leidde uiteindelijk tot de verwenzorg van nu, tot de Nationale Verwendag, tot de Jan Bastiaanse Prijs en een schitterend uitgegeven boek over verwenzorg. De Jan Bastiaanse Prijs is ingesteld ter nagedachtenis aan de overleden, eerste directeur van het Landelijk Expertisecentrum Verpleging & Verzorging in 1998. De prijs wordt toegekend aan verpleegkundigen of verzorgenden die niet alleen de patiëntenzorg verbeteren maar ook het maatschappelijk aanzien van hun beroep bevorderen. Het boek is fors van formaat en geïllustreerd met mooie foto's. Een boek om van te genieten. Niet alleen van het mooie uiterlijk maar vooral van de inhoud. Het gaat over het ontstaan van verwenzorg, voor wie bedoeld, door wie te geven, over wat tegen kan zitten, wat makkelijk is om te doen. Kortom over alles wat er bij nodig is om het patiënten zo naar de zin te maken dat ook de verwenners zelf er een fijn gevoel van krijgen en meer gemotiveerd naar hun werk gaan.
Het boek zit zo vol met mogelijkheden, met zoveel waardevolle adviezen: je moet het zelf lezen. Niet alleen lezen, maar ook proberen het als leidraad te nemen voor het verbeteren van je bejegening van patiënten. Denk je eens in dat je zelf chronisch patiënt bent en jaar in jaar uit een ander voor jou beslist of je wel of geen kersen krijgt, zelfs dat je die nooit meer krijgt domweg omdat niemand in je omgeving op het idee komt ze voor je mee te nemen. Het is maar een voorbeeld. Dat niemand op het idee komt je eens een dagje mee te nemen naar een schoonheidsspecialiste, of de kapper, of een etentje buiten de deur, niet MacDonalds maar naar een beroemd restaurant als De Kersentuin. Allemaal wel mogelijk als iemand maar op het idee komt en dat idee ook met jou, als patiënt wil uitvoeren.
Directies van instellingen, koop dit boek en bespreek de inhoud met het hele personeel. Ga aan de slag zodat ook voor uw patiënten het fijn 'kersen eten' wordt. Gespreksgroepen van Ypsilon, probeer met de ideeën uit dit boek de instellingen in uw regio over te halen niet alleen therapeutische activiteiten te regelen maar bij tijd en wijlen ook leuke dingen te organiseren en individuele wensen te vervullen. Dat breekt de sleur voor iedereen.
Dit is een boek om van harte aan te bevelen!
Liesbeth Gerris

Verwenzorg, gewoon doen!, Rob Bruntink, in samenwerking met Joke Zwanikken-Leenders,
uitgeverij Elsevier Gezondheidszorg, ISBN 90-352-2663-1, prijs € 25

Bron: Ypsilon Nieuws, juli 2005
Copyright: Redactie Ypsilon Nieuws

up

Veruitwendiging

Veel mensen die last hebben van hun geest zijn gevoelig.
Dat betekent zeker niet dat ze altijd gevoelig zijn voor anderen: ze kunnen, net als “normale” mensen zeer egoïstisch, dominant en manipulatief zijn.
Nee, onder het woord “gevoelig” versta ik, in dit verband, het ontbreken van bepaalde “filters” in de hersenen, waardoor personen met een geestesziekte een hoge sensitiviteit ontwikkelen, snel geraakt zijn, problemen hebben met de wereld om hen heen, zorgen hebben met zichzelf.
“Normale” mensen lijken soms van gewapend beton: ze gaan maar door met leven, terwijl de geesteszieken moeite hebben met de meeste zaken. Opstaan, douchen, werken, liefhebben, de trein nemen, kinderen opvoeden, een maaltijd klaarmaken, praten, zwijgen, opgewekt zijn, geluk voelen, koffie zetten.
Deze dingen gaan bij personen met geestelijke aandoeningen vaak moeizaam. Dat komt door hun gevoeligheid. De wereld buiten hen en in hen wordt niet op de juiste manier “gefilterd”. Voor “normale” mensen draait de wereld linksom en zij voelen deze beweging niet. Voor geesteszieken draait de wereld rechtsom en zij hebben last van de draaibeweging.Ik zou hier een boek over kunnen schrijven en misschien doe ik dat ook nog een keer, maar nu laat ik het, wat de “filters” betreft, bij deze alinea.

Veruitwendiging. Het is een mooi woord en is, in zoverre ik weet, voor het eerst – heel lang geleden – door Duitse kunstenaars gebruikt.
Veel belangrijke kunstenaars proberen hun innerlijk te veruitwendigen, vorm te geven, te stileren tot ontroering. En met deze gestileerde ontroering trachten zij rauwe ontroering van kunstliefhebbers op te wekken. Maar dit is niet voldoende. Kunstenaars verlangen naar meer; Zij willen worden beloond voor hun prestaties. Want beloning geeft doorzettingsvermogen, kracht, ambitie en versterkt het ego.
Eigenlijk willen alle mensen worden beloond voor wat zij doen. En daar is niets verkeerds aan.
Wanneer geesteszieken hun binnenwereld bijvoorbeeld op een podium veruitwendigen kunnen er prachtige dingen gebeuren: de waarnemer ervaart dat er enorme gevechten plaatsvinden tussen schaamte en moed, genezing en ziekte: de toeschouwer “ziet” de zwakke “filters” van hen die zich willen veruitwendigen. En plotseling beginnen de zwakke “filters” weg te vallen bij de artiesten: de mensen op het toneel worden sterker, zij krijgen plezier in wat ze doen. Maar hun gevoeligheid blijft op een opmerkelijke wijze aanwezig en wekt ontroering op bij het publiek. Rauwe ontroering. Of de mensen in de zaal moeten lachen: de verkramping in het hoofd van de geesteszieke op het podium wordt minder en minder en wat er uiteindelijk overblijft is echte expressie en misschien zelfs kunstenaarschap.

En dat is precies wat er gebeurde op die zonnige middag in Den Bosch: ik miste de zon die buiten scheen niet, maar was verbluft door de expressie die over het podium waaide. De zon was tussen het publiek door naar binnen gekomen en scheen nu op de gezichten en lichamen van de personen op het toneel. Je zag de barsten in hun leven, je kon zien dat ze verschrikkelijk hadden geleden, want het licht van de zon was erg sterk. En toch was daar die volmaakte expressie die gelukkig werd beloond door applaus uit de zaal.
Achteraf voelden velen die hadden opgetreden dat ze “leeg waren gelopen op een gunstige manier”. Ze hadden iets moois neergezet en die schoonheid was beloond. En dat had hen moed gegeven,, doorzettingsvermogen, kracht, misschien ambitie en zeker een ego.
Expressie op toneel en het daarvoor worden beloond (als er kwaliteit wordt getoond en kwaliteit = is de moed om het toneel te betreden en te beginnen aan veruitwendiging) zou tot het elementaire recht van geesteszieken moeten behoren, tot het verwenpakket van Joke Zwanikken die naast mij in de zaal zat en zich kostelijk amuseerde.
Zij die het podium betreden, beginnen aan een avontuur dat nooit slecht af kan lopen. Niemand hoeft zich te schamen of plaatsvervangende schaamte te voelen, want wat er plaatsvindt is wezenlijke expressie en deze expressie gaat, volgens mij, samen met een zekere onoverwinnelijkheid. Ik zou hier een boek over kunnen schrijven, maar ik moet het helaas bij deze alinea laten. Dames en heren op het podium en in de zaal, ik dank u. Ik heb een perfecte middag gehad!

Rogi Wieg
Overleden 15-07-2015

up