Naasten met ervaring

Familie als eerste steunsysteem

Per duizend mensen krijgen drie tot vier personen te maken met een psychiatrische aandoening. En nog veel meer met een psycho sociaal of maatschappelijk probleem. Al deze mensen hebben familie, vrienden, buren, soms een werkkring, soms een partner. De ervaring leert ons dat in de loop van de tijd, het oorspronkelijke relationele netwerk van veel mensen met psycho sociale of psychiatrische ervaringen slinkt. Als de relatie niet verstoord is, is het vaak de naaste familie of de partner die betrokken blijft en waar nodig steun biedt. Het zijn vooral vrouwen die betrokken blijven, moeders als het om kinderen gaat, dochters als het om ouders gaat. De mannen zijn in de meerderheid als het de zorg voor vrienden of partners betreft.
Als je tijdens je leven een ernstige ontwrichtende ervaring doormaakt, gebeurt datzelfde met je naasten. Ook zij worstelen met de ontwrichting van hun familielid of maatje of partner. Ook naasten moeten zaken op een rij krijgen en veel leren. Ook naasten hebben tijd en lotgenoten nodig om wat ze ervaren te verwerken. Met alle kennis die naasten opdoen bouwen ze een eigen expertise op die ze kunnen gebruiken om een klankbord te zijn voor anderen met dezelfde ervaringen en soms als luis in de pels.

Pas sinds kort realiseer ik me dat veel mensen met een psychisch of psychiatrisch of verslavingsprobleem zelf ook kinderen (kunnen) hebben. Veel ouders met ontwrichtende cliëntervaringen zijn vaak actief als ervaringsdeskundige binnen de herstel- en cliëntenbeweging. Hun verhaal over het zijn van ouder, hun ervaring op dit gebied, daar is niet zo veel over bekend. Hoe belangrijk is het ook om hun verhaal te horen vanuit hun perspectief. Het gaat dan om de ouders van de kinderen die vaak actief zijn als KOP of KOV kinderen.

top